;)Πολύ ωραίο φωτογραφικό υλικό. Τέλος, θα κλείσω το λευκό σέικο. Δίνω μια ευκαιρία στη σέικο, στο χέρι της είναι να μην με απογοητεύσει. Έχεις το εργαλείο στην κατοχή σου ακόμα? Αν ναι, θα μπορούσες να μου πεις το lug to lug που με καίει?
Το ρολόι, το φορούσα για αρκετές περιόδους, επειδή μου άρεσε. Ανήκε σε φίλο μου, ( φίλος από το 1994, και σύζυγος φίλης από το .......εστω, πριν το '60 ), αλλά το φορούσα περισσότερο εγώ. Τα καλοκαίρια.
Τότε, δεν είχαμε Duro. Aλλά πάντα το επέστρεφα. Μου έλεγε "Κράτα το", και έλεγα "Οχι".
Το 2017, που έφευγα διακοπές, και το επέστρεψα, μου ξαναλέει. "Κράτα το να με θυμάσαι".
Ελεγαν όλοι της παρέας, "Πάρτο ρε, αφού ξέρει ότι σου αρέσουν τα ρολόγια, και σου το χαρίζει. Ετσι κι αλλιώς, εσύ το φοράς συνέχεια. "
Δεν το θεωρούσα σωστό. Και δεν το πήρα.
Τον πήρα τηλέφωνο, τρείς ημέρες μετά, αφού "ξεμπέρδεψα" με τα αρχικά γυναίκας - παιδιών, από την "εξοχή", κα μου είπαν τα εγγόνια του ότι είχε "φύγει".
Εδώ μαζί, εγώ με την πλαστικούρα, και εκείνος με εμφανή τα σημάδια της ταλαιπωρίας του. Που τον πήρε μακρυά.
