Ήμουν παιδί στο δημοτικό. Δεν θυμάμαι τι τάξη, αλλά μάλλον ήταν η τελευταία. Κολυμπούσα στην θάλασσα που πηγαίναμε σχεδόν πάντα τις καθημερινές και ήταν κοντά στην πόλη. Μπροστά στα μάτια μου, ένα
άλλο παιδί βρήκε ένα ρολόι. Το θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες, γιατί ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό για ένα παιδί κάτι τέτοιο. Ήταν ένα ρολόι με μπλε και κόκκινο γύρω γύρω. Το παιδί απονήρευτο φώναξε τον
πατέρα του. Μαζεύτηκε κόσμος. Θυμάμαι να λένε, αυτό είναι πολύ ακριβό, είναι ROLEX. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ρέπλικες. Και απ' ότι έμαθα, γιατί το παιδί το γνώριζα και επίσης οι γονείς μας ήταν φίλοι, ήταν
όντως ROLEX, γιατί ο πατέρας του το πήγε και το έδειξε σε τοπικό τεχνίτη. Προφανώς το ρολόι θα ήταν παλιό, δεν θα είχε συντηρηθεί σωστά και οι πίροι του μπρασελέ, ή και οι μπαρέτες θα ήταν σε άθλια
κατάσταση. Από τότε μου έχει μείνει. Έχω πάντα την κρυφή ελπίδα να βρω κι εγώ κανένα ακριβό κομμάτι. Μέχρις στιγμής πάντως, τζίφος...