Επειδή δεν ξέρω τι θα θέλω μετα απο κάποια χρονια, θα το πάω ανάποδα λίγο.
Λοιπον, κάποια στιγμή, έφτασαν στα χέρια μου δυο ρολόγια τσέπης, που ανήκαν στους παππούδες μου.
Ενα Ω και ενα Zenith.
Είχαν τα προβληματάκια τους, τα περιποιήθηκα, έγιναν τσιλικα και εδώ και πολυ καιρό μου φτιάχνουν καθημερινά το κέφι χαζεύοντας τα στο γραφείο μου!!!
Λίγο αργότερα, αλλα αυτή τη φορά έχοντας εν ζωή τον πατέρα μου, τον οποίο έχω ακομα και χαίρεται με τα ρολόγια μου, ήρθε στα χέρια μου και το δικό του-καλο- ρολοι, ενα χειρός Ω. (Απο τότε φοράει καποια ρολόγια που του έκανα δώρο.)
Δέχθηκε και αυτό την ίδια περιποίηση, του το είχαν κανιβαλισει λίγο, και χαίρομαι κι αυτό να το θαυμάζω!!
(στη φωτο μαζι με το τσεπης)
Μιλώντας λοιπον απο την πλευρά του ‘’δεκτη’’ , το σημαντικό για μένα ήταν οτι ανήκαν σε αγαπημένα μου πρόσωπα, και προφανώς θα παραμείνουν για παντα στην κατοχή μου.
Και οσο το σκέφτομαι, πιστεύω οτι θα ήθελα να παραμείνουν στα χέρια του γιου μου!!!!
Θεωρώ πάντως οτι - τουλαχιστον οι παππούδες μου- δεν είχαν σκεφθεί οτι τα ρολόγια τους θα ήταν τόσο σημαντικά για μένα, με τον πατέρα μου σαφώς ειναι διαφορετικα!!!
Ας έρθουμε τωρα σε μένα, απο την πλευρά του δότη.
Αγαπάω όλα τα ρολόγια μου, περισσότερο ομως τα πανέρια μου!!
Και απο αυτα, ελπίζω να μη φύγει ποτέ απο τα χέρια μου, το μόνο ‘’ζωντανο’’!!
Το bronzo!!
Αυτό, λέω τωρα, οτι θα ήθελα σίγουρα να τα έχει ο Πετρης μου!!
