Παράλληλα με την τροπή που έχει πάρει το θέμα σχετικά για το πως πρέπει να αγοράζουμε ένα ρολόι από άποψη
ασφάλειας, νομιμότητας, τι πρέπει να κοιτάμε για να είμαστε καλυμμένοι κτλ, μου έχει κολλήσει στο μυαλό και
κάτι άλλο. Πολλοί εδώ μέσα αναφερόμαστε σε αγορές ρολογιών αξίας 200, 300, 400 ευρώ κτλ, σαν να είναι... τσίχλες.
Δεν στοχεύω κάποιους εδώ μέσα, έχω πέσει και εγώ στην λούπα, αλλά αναγκάστηκα να δω το θέμα από άλλο πρίσμα
όταν σε συζήτηση με γνωστό στη δουλειά, ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε, ότι εδώ και κάνα μήνα ψάχνει να βρεί ρολόι
γύρω στο κατοστάρικο και ότι προβληματίζεται με το ύψος του ποσού, τα θέματα των εγγυήσεων, με την αξιοπιστία
του πωλητή και της εταιρείας και άλλα τέτοια. Τον κοίταζα σαν να είναι εξωγήινος μέχρι που κάποια στιγμή
συνειδητοποίησα ότι εγώ είμαι ο εξωγήινος μιας και θα μπορούσα χωρίς δεύτερη σκέψη να δώσω το αντίτιμο που
κοστίζει ένα ψυγείο ή ένα πλυντήριο για να πάρω ένα ρολόι που μου γυάλισε και που γνωρίζω εκ των προτέρων
ότι δεν είναι καν κάτι ιδιαίτερο τεχνολογικά ή μηχανικά μιας και λόγω της αυτοματοποίησης όλα τα parts παράγονται
με το κιλό. Φορώντας παρωπίδες που έχουν κλειδώσει στα Rolex, Panerai, Cartier και Breitling που ονειρεύομαι να αποκτήσω,
έχω καταντήσει να μου φαίνονται πασατέμπος τα 200-400-600 ευρώ λες και είμαι κανένας ελεύθερος εισοδηματίας που
έχω λύσει όλα τα προβλήματα μου.
Τέλος πάντων. Έχω να πλησιάσω σε κατάστημα ρολογιών εδώ και 383 μέρες και έχει αρχίσει να μου βγαίνει ένα τικ οπότε
μην λάμβάνεται και πολύ υπόψη ότι λέω...
