Ωραιότατη βόλτα!!!
Από όλα αυτά τα κομμάτια που δοκίμασες, υπάρχει κάποιο που να σε εντυπωσίασε ή που για κάποιο λόγο ίσως και να σε πήγαινε ταμείο;
Navitimer, Octo Finissimo και Fifty Fanthoms οι δικές μου επιλογές που ήδη με έχουν πάει ταμείο 
Ωραία η ερώτησή σου Δημήτρη.
Για να είμαι ευθύς, εδώ και κάμποσο καιρό δεν έχω ιδιαίτερο σεβασμό σε κομμάτια που κοστίζουν πάνω από 10-15 χιλιάρικα, και το έχω ξαναγράψει.
Το είπαμε και τις προάλλες, πληρώνεις πολυτέλεια και πράγματα που δεν είναι ουσιαστικά απαραίτητα (όπως λ.χ. την καταπληκτική μηχανική λειτουργικότητα ή το μοναδικό φινίρισμα).
Με αυτά τα λίγα που έχω ζήσει στη ζωή μου, και με τους γύρους (όπως και χρήματα) που έξω ρίξει στο χόμπυ μέσω των σούπερ κομματιών τα οποία είχα την τύχη να κατέχω, ένα πολύ καλό κομμάτι είναι από τα τελευταία πράγματα που πρέπει να προσθέσει κανείς στα αξεσουάρ και στη ζωή του γενικότερα.
Αν δηλαδή:
- σου πηγαίνουν όλα καλά,
- έχεις τη δουλειά σου,
- έχεις την υγεία σου,
- έχεις τη σωστή σχέση με τον εαυτό σου (κι ως εκ τούτου και κανονικές και επαρκείς κοινωνικές σχέσεις),
- έχεις τα γερά savings σου στην άκρη,
- έχεις το (ιδιόκτητο) σπίτι σου,
- συν τη σιγουριά και ικανότητά σου να συνεχίσεις να παράγεις ένα καλό (όχι υπερβολικό) εισόδημα παθητικά [μέσω επενδύσεων] ή ενεργητικά,
=>> τότε ναι, πήγαινε και πάρε ένα Lange / AP / super JLC / κ.ο.κ. αν φυσικά το βρεις σε φυσιολογική τιμή. Αν ποτέ εσένα σε πληρώσουν (in your line or field of work) δύο και τρεις φορές πάνω για αυτό που κάνεις, κανονικά μόνο τότε πρέπει να πας να πάρεις κι ένα ρολόι τέτοιου ονόματος σε διπλή και τριπλή τιμή από την τιμή λιανικής.
Άντε γιατί έχουμε χάσει τη μπάλα εδώ και κάποια χρόνια. Δε ντρεπόμαστε λιγάκι, πάμε και τους κυνηγάμε και παρακαλάμε να πάρουμε ένα ρολόι, τη στιγμή που αυτοί θα έπρεπε να μας κυνηγούν. Περνάς έξω από τη μπουτίκ της Rolex στο Dubai, στο Μόναχο, στην Αθήνα και δεν τολμάς να μπεις μέσα μήπως και σου πάρουν το κεφάλι.
Ή έχει τύχει πολλές φορές να μπαίνεις μέσα σε Rolex AD και γελάνε αστιευόμενοι, αν ζητήσεις ατσάλινο sports model. Ποιοί είναι ρε αυτοί που γελάνε με πελάτη που μπαίνει μέσα στο κατάστημα; Είμαστε καλά;
Το πολύ καλό ρολόι λοιπόν είναι όπως το στερεοφωνικό – φτιάχνεις το σπίτι, πρέπει να έχεις το χώρο, είναι τα χαλιά στη θέση τους, τα ετοιμάζεις όλα και στο τέλος μπαίνει το σύστημα με τα ηχεία. Δεν μπορείς να έχεις ένα σύστημα με ενισχυτή, πικάπ, ωραία μεγάλα ηχεία και το σαλόνι να είναι μικρό ή με ένα τόνο έπιπλα, κουρτίνες, τραπέζια, ‘φορτωμένο’ όσο δεν παίρνει δηλαδή. Δε γίνεται.
Δεν μπορεί να έχεις ένα σπίτι που δεν είναι άνετο, εργονομικό (όπως εσύ το θες), και να κοιτάς τί στερεοφωνικό θα βάλεις. Δεν μπορείς να κοιμάσαι σε στρώμα που κοστίζει €80 και να έχεις ηχοσύστημα που κάνει €10k ή να έχεις BMW 735i απ’έξω παρκαρισμένη στο πεζοδρόμιο.
Τα ίδια και με το ρολόι.
Εχθές λοιπόν δοκίμασα πάλι ένα κάρο ρολόγια. Στοχευμένα, βέβαια, διότι μιά αγορά κάποια στιγμή θα την κάνω. Τα Breitling δεν με ενθουσίασαν. Γυαλίζουν και αστράφτουν, αλλά στο στυλ που τα πλασάρουν (με δεδομένο πάντα την κατάσταση της αγοράς, που αυτή τους οδηγεί σε τέτοια πολιτική) δεν είναι ελκυστικά για μένα.
Το Superocean 42 κάθεται καλά, και με το rubber band είναι ωραίο, αλλά 5 χιλιάρικα φουλ λιανική και με Sellita (η οποία είναι φθηνή κόπια της ΕΤΑ) όχι ρε φίλε, δεν πάω να τα δώσω. Τα ίδια χρήματα μετά το 12% έκπτωση (εδώ στα Εμιράτα ως παράδειγμα) έχει το SMP 300 Diver της Ωμέγα, που έχει πάνω την Co-Axial του George Daniels. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά είναι θέμα αυτοσεβασμού. Όχι ότι η εταιρεία του Χάγιεκ είναι καλύτερη, κι αυτοί έχουν κάνει δύο αυξήσεις φέτος (αν άκουσα καλά) και πάνε για τρίτη – δηλαδή τομάρια κανονικά, να σε πατήσουν όπου μπορούν.
Ε, όχι λοιπόν, αυτό είναι που μου την έχει δώσει. Ότι μόλις δουν την ευκαιρία, πάνε να πατήσουν επί πτωμάτων. Γιατί δεν βγαίνει ένας απ’αυτούς τους ηλίθιους sales associates στους ADs της Rolex να μας πει πού πάνε όλα τα κομμάτια που λαμβάνει ο AD κάθε μήνα; Πού πάει όλο το allocation; Εντάξει, ένα μέρος πάει σε 3-4 πελάτες που είναι σταθεροί και έχουν βύσμα ή έχουν χαλάσει 300 χιλιάρικα τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Αλλά τα άλλα, τα υπόλοιπα κομμάτια πού πάνε; Πώς φθάνουν τα ατσάλινα Daytona σε χρόνο ντε τε στον pre-owned dealer που είναι 500 μέτρα πιό πέρα; Άσε ρε. Φτάσαμε στο σημείο να περνάμε έξω από ιδιόκτητη μπουτίκ Rolex και να μην τολμάμε να μπούμε μέσα μη φάμε ξύλο και λεκτική κακοποίηση. Να τα πάρουν τα ρολόγια τους και να τα βάλουν εκεί που ξέρουν. Αυτό το σύστημα πρέπει να δεχθεί τη σφαλιάρα που του αξίζει, τελεία και παύλα.
Συνεχίζοντας, είπαμε λοιπόν ότι τα Breitling δεν είναι για εμένα κάτι το αξιοσημείωτο, πάντα σε σχέση με τον ανταγωνισμό, με το πώς τα πουλάνε και τα προωθούν, κλπ. Τώρα πάμε στα δύο Bulgari που δοκίμασα. Το τιτάνιο είχε πολύ καλό legibility, μου είναι ωραίο στον καρπό, στο ατσάλινο δεν βλέπεις πάντα πολύ καλά την ώρα και είναι και πιό αμπιγέ.
Αλλά τώρα σε αυτές τις τιμές... Τί να πω. Αν θυμάμαι καλά το ατσάλινο είχε όσο ένα JLC Polaris Chrono και το άλλο από τιτάνιο είχε €16,500 περίπου. Δεν ρώτησα για έκπτωση. Εντάξει, δεν είναι ένα ρολόι που θα απέκλεια, αλλά και πάλι δεν θα κάτσω να σκάσω πάνω από χυμένο γάλα. Δεν είναι ευκαιρίες αυτά. Είναι στο εξής στυλ για εμένα: Είσαι εντάξει με τη δουλειά σου, με το γκομενάκι σου, και λες μιά ωραία πρωία “τί δώρο θέλω να κάνω στο εαυτό μου;”
Οπότε πας χωρίς ανησυχία, χωρίς πίεση για την τιμή, και δοκιμάζεις ένα από αυτά τα Bulgari. Το ευχαριστιέσαι, δεν κάθεσαι να πιεστείς για τιμή, για έκπτωση, κλπ. Το παίρνεις γνωρίζοντας φυσικά πόσο συχνά, πότε αλλά και πού θα το φοράς. Έχεις κάποιον να στο φτιάξει αν χαλάσει. Κι επίσης, άπαξ και το πάρεις δε νοιάζεσαι ότι δεν προτίμησες ένα Polaris, ένα Reverso, ένα Daytona (σε λιανική) ή ό,τι άλλο. Έτσι ναι, ως ότου σε 2-3-4 χρόνια αν σου καπνίσει πάλι να πας να πάρεις άλλο ένα τέτοιου τύπου ή τιμής κομμάτι.
Έτσι είναι γλυκιά η ζωή. Με το να μη σε νοιάζει αν έχασες κάτι, ή αν δεν πρόλαβες κάτι. Πολύ μικρής σημασίας αν θα επιλέξεις Bulgari, GP, JLC, κλπ. Εγώ έτσι το βλέπω.
Πάμε τώρα στην Blancpain, μιας και το ανέφερε ο Δημήτρης. Αυτό το FF που έχει εκεί στη βιτρίνα θα ήθελα πολύ να το δοκιμάσω. Είναι αυτό από τιτάνιο, με το grand date στο six o’clock. Μεγάλο σε μέγεθος (λ.χ. έχει χοντρό μπασελέ) και τιμή λιανικής περί τα 18 χιλιάρικα, αλλά πρέπει να είναι εντυπωσιακό (ανάλογα τον καρπό). Βέβαια όλα εντυπωσιακά είναι, μέχρι να τα δοκιμάσεις ή να τα αγοράσεις. Μετά σου φεύγει η περιέργεια (εκτός κι αν έχεις στον καρπό Patek, AP ή Lange τα οποία καθημερινά σε μαγεύουν χωρίς υπερβολή).
Άφησα τελευταία τα Seiko και Grand Seiko. Επίτηδες, διότι από τα ρολόγια που δοκίμασα εχθές, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το Spring Drive white birch 005 ή το άλλο το νέο sports chrono από τιτάνιο με το μπλε dial (που είχε δοκιμάσει και ο Χρήστος λίγες εβδομάδες πριν). Όμως αυτό που με κέρδισε χωρίς να το περιμένω ήταν το ταπεινό quartz Heritage με την κάσα τύπου ‘44’ και τη μηχανή 9F82 (που εκ παραδρομής εχθές ανέφερα πως είναι η 9F62).
Mε κέρδισε διότι μου καθόταν στον καρπό καλύτερα από κάθε άλλο, όπως και γιατί έχει αυτό που θέλω. Ακρίβεια, σχεδόν μηδενική απαίτηση για ρύθμιση αν δεν το φοράς συχνά, και (συγκριτικά) χαμηλή τιμή. Πρακτικά πράγματα, και ρολόγια που είναι άμεσα διαθέσιμα, τίμια σε αυτό το οποίο προσφέρουν, και εύκολα αντικαταστήσιμα αν κάτι συμβεί. Αυτό θα ήθελα να προσθέσω στη συλλογή μου λοιπόν τον επόμενο μήνα μάλλον (που έχω και γενέθλια).
Αυτά.
Να προσθέσω επίσης πως το Frogman Carbon με το μπρασελέ είναι από άλλο πλανήτη, πούπουλο στο χέρι και καταπληκτικό συνολικά στον καρπό... Βέβαια είναι για συγκεκριμένες ώρες και ντύσιμο.
